|
“Entre aguas serenas . . .”
Por Dios, si la luna hablara y mis cuitas te contara de este ser no habría secreto, su lucero no es discreto.
Porque ha visto la penumbra cuando ya ni élla alumbra los abrojos de mi vida, ni siquiera despedida.
Cuando de mí te alejaste y tan solo me dejaste a la vera de aquel lago abandono fue tu pago.
La tarde miró el tormento del mustio apasionamiento el agua, el muelle, el oleaje, junto a mi vida de estiaje.
Tornaron triste el momento, el tiempo pasó muy lento hasta el paisaje fue tenso, el silencio surgió inmenso.
Como de pena en calvario todo quedó en solitario como la barca atracada mi alma está por ti atrapada.
Sin ti, como la palapa, siento que el color se escapa hasta en las montañas quietas que, hoy, son tan solo siluetas.
Mudas testigos del trance, ojalá el llanto me alcance para salpicar el cielo estrellado en mi desvelo.
Aún guardo la esperanza tengo la fe a toda ultranza de encontrarte por el cause y que nuestro amor se encause.
Autor: Lic. Gonzalo Ramos Aranda Restaurante "La Palapa", Isla de Janitzio, Lago de Pátzcuaro, Michoacán de Ocampo, México, . . . Reg. SEP Indautor No. (en trámite)
|
Poeta
|
|
“Del olvido que es gangrena . . .”
Cuatro barcas en extinción, previo a su total perdición entre la arena, arrumbadas, conversaban desoladas.
Sobre la playa candente y el mar harto indiferente las palmeras escuchaban atentas lo que contaban.
Casi sin casco, sin quilla, mas, sin llegar a la chilla respecto al triste presente de la gloria tan ausente.
Dialogaron del pasado, de su linaje afamado, de su maderamen virgen, de materiales de origen.
De cómo las construyeron, de las travesías que hicieron con “capitanes” amados por océanos inexplorados.
Abismos, pontos y sendas, rememoraban leyendas del fantasioso tritón, del Dios del Mar Poseidón.
Del silbar de caracoles tras los agobiantes soles del canto de las sirenas que se oía en noches serenas.
Abordaron temas varios de piratas, de corsarios, de batallas, de los muertos, de los visitados puertos.
Charlaron de acuosos lares, de bellísimos corales, de los peces, de las aves, tierras, islas y otras naves.
Al son de historias, quimeras, mil “mentiras verdaderas”, llegaron así al vigente ruin olvido de “su gente”.
Al porqué las “jubilaron”, entre sí se interrogaron en tanto pasaban las horas termitas, hongos, esporas.
Continuaban su festín transformando en vil aserrín todo polvoso, a sus anchas, las tablas de aquellas lanchas.
En macetas convertidas muy en la arena sumidas, mientras seguían platicando su cruel final esperando.
Autor: Lic. Gonzalo Ramos Aranda H. Heroica Veracruz-Puerto, México, a 30 de junio del 2022 Reg. SEP Indautor No. (en trámite)
|
Poeta
|
|
ASI QUE VEREIS (Castellano Medieval).
Ser mucho firme, nin mucho durar para destroir sin detenimiento muertes e penas muy descomunales. Jamas contra mi no alcanca valor e asi lo verás de fecho pasar arte nin seso, nin buena costunbre
¡Ca de sus ojos le privo la lunbre!.
Nunca es oido el pobre sin fabla pues su buena rason nunca le vale non es escuchado de cosa que diga non es conoscido e menos preciado de bueno a malo, de malo a peor.
Ciegos bien como vestiglo del mundo non vemos nada de ceguedat atamaña guardevos la claridat.
¡E por el que darlo quiso!.
Obrado fue por natura pontones e puentes montes e ribera de ribera muy estraña la entrada fue escura por saber cuanto es en él. ¡Baxo sobieron e alto cayeron!.
En fuertes presiones de gran asperesa e seyendo del mundo el mas excelente es quien no conosce lo que ante si vee, sueño e viento, cosa corronpida veslo agora do está escondido.
De oro coronas de piedras labradas atan buen encuentro que yo vi venir senblante amorosso e viso suave. Biva en memorias despues de sus dias cuanto la vida humanal durare.
Que poco a poco se muestra lo oculto e commo cuando topa en algun foyo que todo a la redonda lo cercava.
Cerca la ora que el planeta enclara nasce a las veces muy oliente rosa en prado verde que un rosal enflora de grant abtoridat avia senblante e angelical e musicado canto.
Viniendo el dia, pasando la aurora non sé si velava, nin sé si dormia.
Nascia un arroyo de aguas corrientes caliente la una, e la otra fría.
Asi que veréis. ¡Asi que veréis!. Ca él es principio, fin e el medio.
Autor: Joel Fortunato Reyes Pérez
Referencia útiles son: https://es.wikipedia.org/wiki/Espa%C3%B1ol_medieval y también… http://www.wikilengua.org/index.php/Castellano_antiguo
|
Poeta
|
|
DESDE QUE NO NOS VEMOS
Cuantas cosas pasan de ayer a hoy, pero para algunos la desdichas se les multiplicaron.
Desde que no nos vemos amigo mío, hay que ver cuantas penas he padecido.
Si lo supieras me compadecerías por mis dolencias.
Verás que mis cabellos ya no son negros, cada hilo inmaculado fue un sufrimiento.
Y las arrugas, recompensa del tiempo por tanta lucha.
Desde que no nos vemos mi buen amigo, la fortuna más negra me ha perseguido.
Y a todas horas los caminos cerrados llenos de sombras.
Amigo mío. . . ¡Si supieras las penas que he padecido!
.oOo.
-Manuel Cornejo González-
|
Poeta
|
|
de todas mis penas esta es la mas grande,porque quiero tenerte y no puedo ,porque quiero amarte y no te tengo,porque hay otra que ocupa mi lugar,otra que no lo merece porque nadie te ama como yo ,porque sos el unico que ocupa mi corazon ,por eso te ruego y te suplico no me dejes mi amor.
|
Poeta
|
|